Στις ανεπτυγμένες χώρες, τουλάχιστον, συμμετοχή σε συνδικαλιστικές οργανώσεις και επιρροή έχει μειωθεί κατά τις τελευταίες τρεις δεκαετίες. Λιγότερες αμοιβές τώρα καθορίζονται από συλλογικές διαπραγματεύσεις, και πολύ λιγότερα εργάσιμες ημέρες χάνονται σε απεργίες. Συνδικάτα, τα οποία είναι στην πραγματικότητα ένα καρτέλ των εργαζομένων, πιθανώς κάνουν ανεργίας υψηλότερο από ό, τι θα ήταν χωρίς τους, όπως οι συλλογικές διαπραγματεύσεις ωθεί συχνά τους μισθούς πάνω από το επίπεδο που θα φέρει την προσφορά και τη ζήτηση εργασίας σε ισορροπία. Αυτά τα υψηλότερους μισθούς αύξηση της προσφοράς και μείωση της ζήτησης, με αποτέλεσμα ότι υπάρχουν περισσότεροι άνθρωποι άνεργοι. Συνδικάτα µακροπρόθεσµες διένεξη μεταξύ αυτών στην αγορά εργασίας που είναι γνώστες, δηλαδή, μέλη της Ένωσης, και εκείνοι που είναι ξένοι, συνήθως ανοργάνωτων, χαμηλά αμειβόμενες ή άνεργα άτομα. Ωστόσο, ενώσεις μπορούν να καταπολεμήσουν την υπερβολική ισχύ της ορισμένες εταιρείες, ιδιαίτερα όταν οι επιχειρήσεις (ή μια κυβέρνηση) κυριαρχούν αγορά μια συγκεκριμένη εργασία. Που μπορούν να υποστηρίξουν εργαζομένων που αντιμετωπίζονται άσχημα από τη διοίκηση. Μερικές φορές μπορεί να παρέχουν ένα αποτελεσματικό, και κατά συνέπεια πολύτιμες, κανάλι για την επικοινωνία μεταξύ εργαζομένων και διαχειριστές, ιδιαίτερα σε χώρες όπως η Γερμανία, όπου σύγκρουση μεταξύ διαχείρισης και συνδικάτα αντιμετωπίζεται ως ανθυγιεινό.