Sinds de twaalfde eeuw heeft een naam voor de vrome vrouwen die in kleine vrijwillige groepen voor godsdienstige doeleinden leefde, maar niet nemen religieuze geloften. Ze waren vrij om eigen onroerend goed, de groep te verlaten en om te trouwen. Begarden waren mannen die dezelfde soort leven woonde. Ze waren prominent in de lage landen en het Rijnland; soms verdachte door de kerkelijke autoriteiten van ketterij.